Athmasakhi (1952)

ഞാന്‍ മദ്രാസില്‍ ‘ആത്മശാന്തി’എന്ന ചിത്രത്തില്‍ അഭിനയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാലം. ഒരു ദിവസം ശ്രീ.വഞ്ചിയൂര്‍ മാധവന്‍നായരും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ അനിയന്‍ ശ്രീ. ടി. കെ. ബാലചന്ദ്രനും കൂടി സ്റ്റുഡിയോയില്‍ വന്നു. തിരുവനന്തപുരം മെരിലാന്‍ഡ് സ്റ്റുഡിയോയില്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്ന ഒരു ചിത്രത്തിലഭിനയിക്കാന്‍ എന്നെ ക്ഷണിക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയായിരുന്നു അവരുട വരവ്. ടി.കെ. ബാലചന്ദ്രനെ അന്നാദ്യമായാണു ഞാന്‍ കണ്ടതെന്നു തോന്നുന്നു. കലാപാടവമുള്ള ആ ചെറുപ്പക്കാരന്‍ ‘ഭാവി’യില്‍ എന്‍റെ കൂടെ ‘ഹീറോ ആയിട്ടഭിനയിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ സ്വപ്നേപി ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല. തിരുവനന്തപുരത്തേയ്ക്കു പ്ലെയിനിന് ടിക്കറ്റും ബുക്കു ചെയ്തിട്ടാണ്അവര്‍ മടങ്ങിയത്.

ഞാനാദ്യമായി പ്ലെയിനില്‍ കയറുകയായിരുന്നു: ആദ്യമായി തിരുവനന്തപുരത്തെത്തുകയും. മെരിലാന്‍റ് സ്റ്റുഡിയോവിന്‍റെ കവാടത്തിലെത്തിയപ്പോള്‍ ആകെ …. പരിഭ്രമം തോന്നി.

ആരെയും പരിചയമില്ല. ആരെച്ചെന്നു കാണണം? പക്ഷേ, ആ പരിഭ്രമം നിമിഷം കൊണ്ടവസാനിച്ചു. സ്റ്റുഡിയോ ഉടമസ്ഥനും ഉദാരമനസ്ക്കനും സഹൃദയനും സ്നേഹസമ്പന്നനുമായ മുതലാളി (ശ്രീ. പി. സുബ്രമണ്യം)യെ പരിചയപ്പെട്ട പ്രഥമ നിമിഷത്തില്‍ തന്നെ എന്‍റെ ഹൃദയനഭസ്സില്‍ കടിച്ചുകിടന്ന പരിഭ്രമത്തിന്‍റെ കറുത്ത മേഘപടലങ്ങള്‍ ചിന്നിച്ചിതറിപ്പോയി.

പ്രത്യാശയുടെ തേനരുവി ഹൃദയത്തിന്‍റെ അഗാധതയിലേയ്ക്കൊഴുകും പോലെ തോന്നി. പ്രതീക്ഷയുടെ നൂറുനൂറു മുല്ലമൊട്ടുകള്‍ മനസ്സില്‍ വിടര്‍ന്നു. എനിക്കിന്നുള്ള പ്രശസ്തിയ്ക്ക് മുക്കാലും കാരണഭൂതര്‍ മെരിലാന്‍ഡ് ഉടമസ്ഥരാണെന്ന വസ്തുത കൃതഞ്ജതാപുരസ്സരം ഞാനിവിടെ സ്മരിക്കുകയാണ്. അവരുടെ പല ചിത്രങ്ങളില്‍ ഞാനഭിനയിച്ചു. ശ്രീ. സുബ്രഹ്മണ്യത്തിന്‍റെ പ്രതിഭയെയും വ്യക്തിത്വത്തെയും അനിതരസാധാരണമായ കലാവിജ്ഞാത്തെയും കുറിച്ച് വളരെ പതിയെ മാത്രമേ എനിക്കു മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ സാധിച്ചുള്ളു. അദ്ദേഹവും കുടുംബാംഗങ്ങളും എന്നോടു കാണിച്ചിട്ടുള്ള സഹകരണങ്ങള്‍ എന്നെ അവരോടു വളരെയേറെ കടപ്പാടുള്ളവളാക്കി ത്തീര്‍ത്തിട്ടുണ്ട്. ഞാനെന്നുമെന്നും അദ്ദേഹത്തെയും കുടുംബത്തെയും സ്നേഹബഹുമാനങ്ങളോടെയേ ഓര്‍ക്കൂ….

സത്യനോടൊപ്പം ഞാനഭിനയിച്ച ആദ്യ ചിത്രമാണ്നീലായുടെ ‘ആത്മസഖി’. സത്യന്‍റെ പെങ്ങളായിട്ടായിരുന്നു എനിക്കഭിനയിക്കേണ്ടിയിരുന്നത്. അന്ന് ‘ചേട്ടാ’ എന്നു വിളിച്ചതുകൊണ്ട് ഇന്നും ഞാനദ്ദേഹത്തെ ചേട്ടാ എന്നു തന്നെയാണു വിളിക്കുന്നത്. ഒരു ഇന്‍സ്പെക്ടറുടെ തന്‍റേടവും കരുത്തും അദ്ദേഹത്തിനെപ്പോഴുമുണ്ട്. സ്വന്തം അഭിപ്രായം ആരോടാണെങ്കിലും തുറന്നു പറയുകയും ചെയ്യും. ബി.എസ്. സരോജയും ‘ആത്മസഖി’യില്‍ അഭിനയിച്ചു. സരോജ അന്ന് ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ വലിയ നടിയായി ഉയര്‍ന്നുനില്ക്കുന്ന കാലമായിരുന്നു. കഴിവുള്ള നടി!

സരോജയോടൊപ്പം അഭിനയിക്കാന്‍ പേടിതോന്നി. സരോജയും ഞാനുമൊപ്പം വരുമ്പോള്‍ ഞാനെങ്ങാനും മങ്ങിപ്പോയാലോ? എത്ര പരിശ്രമിച്ചാലും സരോജയോടൊപ്പമെത്താന്‍ കഴിയുമോ?

‘ആത്മസഖി’യില്‍വച്ചു കണ്ടുമുട്ടി ക്രമേണ ‘ആത്മസഖി’യായിത്തീര്‍ന്ന ഒരു നടിയാണ് പങ്കജവല്ലി. വെള്ളിത്തിരയിലെ ആ ‘വല്ലി’ യഥാര്‍ത്ഥ ജീവിതത്തില്‍ എത്ര, എത്ര സാധുവാണ്; നിഷ്ക്കളങ്കയാണ്. സിനിമയില്‍ കാണുന്നതിന്‍റെ നേരെ വിപരീതം!

ഇപ്പോഴും ഞാനോര്‍ക്കുന്നു: ‘ആത്മസഖി’യില്‍ പങ്കജവല്ലി എന്നെ അടിക്കുന്ന ഒരു രംഗമുണ്ട്. പടമെടുക്കാനൊരുങ്ങിനില്ക്കുകയാണെല്ലാവരും.എന്നാല്‍ പങ്കജവല്ലിയെ എത്ര നിര്‍ബന്ധിച്ചിട്ടും എന്നെ തല്ലുകയില്ല. അവര്‍ക്കു വലിയ വിഷമവും വേദനയും. ആരേയും വേദനിപ്പിക്കുവാനവര്‍ക്കു സാദ്ധ്യമല്ലത്രേ!

അവസാനം ഡയറക്ടര്‍ അവര്‍ക്കു പകരം എന്നെ തല്ലി…..

‘ആത്മസഖി’ മലയാളത്തിലും തമിഴിലും ഒരുമിച്ചാണു ചിത്രമാക്കിയത്. മുതലാളിയുടെ ജീവകാരുണ്യവും സഹജീവിസ്നേഹവും നിഷ്ക്കളങ്കമനോഭാവവും പൂര്‍ണ്ണമായി വ്യക്തമാവുന്ന ഒരു സംഭവം ആത്മസഖിയുടെ ഷൂട്ടിംഗ് വേളയിലുണ്ടായി.

ഒരു കോവണിയില്‍നിന്ന് ഏന്നെ തള്ളിയിടുന്ന രംഗം ഷൂട്ടുചെയ്യണം. മുതലാളിക്കു ഭയങ്കര പേടി. വല്ല അപകടവും പറ്റിയാലോ? അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ചിത്രത്തിനുവേണ്ടി മറ്റുള്ളവര്‍ക്കും ഒരപകടവും പിണയരുത് എന്ന് മുതലാളിക്ക് വളരെ നിര്‍ബ്ബന്ധവുമുണ്ട്. അതിനാല്‍ ‘സൂക്ഷിച്ചു വേണം’ സൂക്ഷിച്ചു വേണം എന്ന മുന്നറിയിപ്പുമായി മുതലാളി മാറിനിന്നു. രണ്ടു പ്രാവശ്യം രംഗം ഷൂട്ടുചെയ്യണമെന്നാണ് ഡയറക്ടരുടെ നിശ്ചയം. ഒന്ന്, സാരിയുടുത്തുകൊണ്ട് തമിഴിലേയ്ക്ക്, രണ്ടാമത്, മുണ്ടും നേര്യതുമൊക്കെ ധരിച്ചുകൊണ്ട്മലയാളത്തിനും. ഒരു പ്രാവശ്യമേ ആ രംഗം ഷൂട്ടുചെയ്യുവാന്‍ മുതലാളി സമ്മതിച്ചുള്ളു. രണ്ടു ചിത്രത്തിലും ഒരേ വേഷം തന്നെ മതിയെന്ന് അദ്ദേഹം നിശ്ചയിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഹൃദ്യമായ സഹകരണമനോഭാവമാണ് മെറിലാൻഡിൽ ഏറ്റവുമാദ്യം എല്ലാവര്‍ക്കുമുണ്ടായിരിക്കുന്ന ഗുണം. പിന്നെ ആത്മാര്‍ത്ഥതയും. അതിനു കാരണവുമുണ്ട്. മുതലാളി ഒരിക്കലും താന്‍ ‘മുതലാളി’യാണെന്നു ഭാവിക്കാതെ മറ്റു ജോലിക്കാരോടൊപ്പമിറങ്ങി എന്തു പണിക്കും തയ്യാറാകും. ഒരിക്കലും ഏതെങ്കിലും വിധത്തില്‍ ആരെയും പിണക്കി അയയ്ക്കുവാന്‍ അദ്ദേഹമിടവരുത്തുന്നുമില്ല….

It was during the shooting of ‘Aatmashanthi’ in Madras 9now Chennai), that Shri Vanchiyoor Madhavan Nair & his younger brother T K Balachandran came to meet me, in connection with acting in a new Merryland movie being shot in Trivandrum. That was the first time I was meeting Balachandran. Little did I realize that this young man would act as my hero one day. They left that day after booking my flight ticket to Trivandrum. It was the first time I was stepping into an aircraft and also my first time at Merryland studios.

I was worried when I reached there. I did not know anyone and the entire atmosphere was new to me. However, the moment I met P Subramanyam, the kind hearted and affectionate owner of Merryland, I was relieved and happy. Optimism filled my heart. I would like to take this opportunity to inform that a huge part of my success as an actress is attributed to Merryland owners. I have over time come to understand the foresightedness and knowledge of Shri Subramanyam, and the way he & his family have helped me throughout, I will forever remember them with deep gratitude only.

‘Aatmasakhi’ was my first movie with Sathyan. Since I acted as his sister in the movie, I still continued to call him ‘chetta’, the big brother. His character was that of a Police inspector, and he continued to carry that confidence in his life as well. My other co actor in the movie was B S Saroja, an actress of repute in South India. In fact I was scared to act with Saroja, as I felt that I may be shadowed by her performance. Another actress who acted with me and went on to become a real ‘Aatmasakhi’, a true friend was Pankajavalli. A villain on screen but a real gem and soft spoken off screen, she was a true friend. In a scene where she had to hit me, she refused to do it as she was not at all comfortable hurting anyone. Ultimately the director had to slap me instead.

This movie was simultaneously made in Malayalam & Tamil. During the shoot, I remember an incident in which the kind hearted nature of the producer was exhibited. I had to be pushed down the stairs. He was apprehensive about anybody getting hurt and hence he asked us to be careful. When the director insisted that this scene had to be shot twice, one for Malayalam & one for tamil, in different costumes, he was very clear that this scene shall be shot only once, in a single costume.

Merryland was very cooperative and sincere in their dealings with artists. No false pretensions and always available to help.